Op weg naar de uitgang breek ik in de garderobe bijna mijn nek over een meisje dat op de grond zit. Alleen. Onder haar linkerarm klemt ze een veel te grote map waar enkele vingerverftekeningen uitsteken. "Waar is je mama?" vraag ik terwijl ik mijn jas van het haakje haal.
"Mijn werk nodigt uit tot psychologiseren," vertelt De Wild wanneer ik hem weer heb ingehaald. "Het gaat over thema's die elk mens in zijn leven op zijn pad vindt: de zoektocht naar een eigen identiteit, bevrediging van seksuele lust en confrontatie met sterfelijkheid."
Ik behoud mijn waardigheid, maar het kind begint plots hysterisch te gillen. Ze zet het op een wankelend rennen. Precies op de hoek van de straat verzwikt ze haar enkel en smakt op de grond. Haar hoofd klapt op het trottoir.
Stel, je bent eigenaar van een goedbezocht bruin café en organiseert een open podium. Glimlachend kijk je naar het onbekend talent dat voorbij trekt. Allemaal heel vermakelijk. Tot er iemand, slechts gekleed in een string en met een nazi-pet op het hoofd, het podium betreedt.
Nee, liever etaleert de NCRV-coryfee zich als de menslievende kolonialist die puur uit goedertierenheid de dorpelingen voor zich laat werken. Fijne bijkomstigheid is dat je in het straatarme Tanzania voor een werknemer nog geen 2 euro per dag betaalt.
Arme Piet Hein Donner. Holderdebolder net voor de finish gestruikeld. Kenners zagen het al van verre aankomen, want dat geslacht Donner is niet meer wat het geweest is.